Residential 4

Vandaag gestart met de 4e residential. Bijzondere gedachte dat na deze week er nog maar één residential zal zijn, die in oktober.

De residential staat in het teken van change. Verandering van jaar 1 naar jaar 2 van deze MSc, maar ook exponential change from the viewpoint of technologie and ICT in the world of organisations. Wat betekent dat voor ons als OD professionals.

De rode draad deze week is Theory U van Otto Scharmer. In kleine stapjes wordt door ons deels proefondervindelijk de U doorlopen. Mooi was de introductie van Christian en de uitnodiging om vanuit de natuur te ontdekken en te ervaren hoe we met de natuur en de wereld verbonden zijn. Met veel plezier heb ik gewandeld door de natuur en met andere ogen weer gekeken naar de bomen en natuur om ons heen. Wat een variatie. Maar ook wat een etalage van disruption. Toch groeit alles door. Als ik kijk naar mijzelf en het proces waar ik midden inzet... Wat zijn mijn ankerpunten? En heb ik die eigenlijk wel nodig? Want dat is een patroon dat ik bij mijzelf waarneem. Ik zoek bij onzekerheid snel naar punten die ik kan grijpen om de wereld en mijn leven overzichtelijk te houden. Maar is dat geen schijnzekerheid? Zijn er andere manieren om met onzekerheid om te gaan? Hoe doen anderen dit? Dat speelt door mijn hoofd. Erg mooi was de bladzijde die Christian voorlas over de ervaring van Otto toen hij een kind was, toen de boerderij volledig was uitgebrand en hij bij die puinhopen stond. 200 jaar familiegeschiedenis was verdwenen. Maar hij werd gewaar dat niet alles weg was. Wel het materiële maar niet zijn Zelf. Hij was er nog. En hij voelde al in zijn lichaam een nieuw begin. Een gewaarwording van de bloesem aan de boom, die ik zag zitten vanmorgen .

Met Anne en later met Tom gesproken over de natuur en hoe ik vanuit christelijk perspectief God aanwezigheid erin zie. Wij zouden niet zozeer benoemen dat het Zelf nog rest (in dat verhaal bij de brand) maar dat vooral God er nog is en die met Zijn Geest in je woont.

Nog wat losse gedachten. Ik merkte dat bij mijn spreken in de groep naarmate de tijd vordert mijn zelfvertrouwen afneemt. Ik ga dan nadenken en malen in mijn hoofd of ik wel de juiste woorden gebruik, en prompt lijkt het wel of ik ze dan niet meer kan vinden. Vreemd, want spreken in een groep heb ik nooit moeite mee. Het is een soort faalangst, die te maken heeft met de taal. Ik heb Christian gevraagd of dit ook merkbaar is, maar ik geloof niet dat hij het een groot ding vond. Het is dus meer vooral mijn eigen beleving in mijn hoofd.

Diverse studenten gaan aan de slag om te willen leren meer in het moment te zijn. Anne formuleerde het mooi: "I long to do the next thing in stead of enyoing to be in the moment". Voor mij ontzettend herkenbaar. Ik ben ook zo'n jager naar nieuwe dingen en naar de bladzijde omslaan naar het volgende. Dat leerde de ochtend in de natuur: niet zinloos om stil te staan (of te wandelen) en waar te nemen wat er is om je heen. Hoe ver ben ik in mijn dagelijks leven niet afgewend van de natuur. Hoeveel inspiratie geeft de zee of het bos niet? Vroeger gingen Annelies en ik vaak in het weekend een boswandeling maken. Waarom die draad niet weer oppakken, bijvoorbeeld op zaterdag met ons kleinkind?

Megan sprak over de future of work waar zij in het onderzoek mee aan de slag wil. Onder andere ging het over the feeling of not belonging. Het nieuwe werken: je hebt verschillende opdrachtgevers, geen kantoor, losse contacten. Waar hoor je eigenlijk nog bij? Onmiddellijk kwam deze opmerking enorm bij mij binnen: dit is voor een deel ook het gevoel wat ikzelf ervaar qua werksituatie op dit moment! Waar hoor ik bij? De UC Group is nog een dun draadje. De Haagse Hogeschool houdt ook niet over. Dit is dus hoe het toekomstige werken voelt...